ความสำเร็จของขบวนเรือในฐานะที่เป็นยุทธวิธีต่อต้านเรือดำน้ำในช่วงสงครามโลกครั้งที่สามารถอธิบายได้ด้วยเหตุผลหลายประการที่เกี่ยวข้องกับความสามารถของเรือดำน้ำขนาดของมหาสมุทรและขบวนคุ้มกันในทางปฏิบัติ นั้นมีความสามารถ จำกัด ความเร็วและความอดทนจมอยู่ใต้น้ำถูก จำกัด และไม่เหมาะสำหรับการซ่อมแซมเรือจำนวนมาก แม้แต่ U-boat ที่โผล่ขึ้นมาก็อาจใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะได้ตำแหน่งโจมตี ความจุตอร์ปิโดนั้น จำกัด ไว้ที่ประมาณสิบสี่ (Type VII) หรือ 24 (Type IX) ดังนั้นจึง จำกัด

 จำนวนการโจมตีที่สามารถทำได้โดยเฉพาะเมื่อการไล่ออกหลายครั้งเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเป้าหมายเดี่ยว มีปัญหาที่แท้จริงสำหรับเรือดำน้ำและศัตรูในการค้นหาซึ่งกันและกัน ด้วยสัดส่วนของมหาสมุทรในสายตาโดยไม่มีสติปัญญาหรือเรดาร์เรือรบและแม้แต่เครื่องบินจะโชคดีที่เจอเรือดำน้ำ กองทัพเรือและต่อมากองทัพเรือสหรัฐฯแต่ละคนใช้เวลาในการเรียนรู้บทเรียนนี้ ในทางกลับกันวิสัยทัศน์ของ U-boat นั้นมีขนาดเล็กกว่าและต้องมีการเสริมด้วยเที่ยวบินลาดตระเวนระยะยาวปกติสำหรับกองทัพพันธมิตรหลักทั้งคู่มันเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจว่าอย่างไรก็ตามขบวนขนาดใหญ่ "รอยเท้า" ของมัน (บริเวณที่สามารถเห็นได้) มีขนาดเล็กกว่าเรือแต่ละลำที่เดินทางโดยลำพัง กล่าวอีกนัยหนึ่งเรือดำน้ำมีโอกาสน้อยที่จะหาขบวนเดียวมากกว่าที่มันจะกระจัดกระจายเป็นเรือลำเดียว


ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อมีการโจมตีเกิดขึ้นเรือดำน้ำจะต้องได้รับตำแหน่งการโจมตีบนขบวนเรืออีกครั้ง อย่างไรก็ตามหากการโจมตีถูกขัดขวางโดยผู้คุ้มกันแม้ว่าเรือดำน้ำจะหลบหนีความเสียหายมันจะต้องจมอยู่ใต้น้ำเพื่อความปลอดภัยของตัวเองและอาจกู้คืนตำแหน่งได้หลังจากทำงานหนักหลายชั่วโมง เรือดำน้ำลาดตระเวนในพื้นที่ที่มีการจราจรทางทะเลอย่างต่อเนื่องและคาดการณ์ได้เช่นชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติกของสหรัฐอเมริกาในช่วงต้นปี 2485 สามารถยกเลิกโอกาสที่พลาดไปในความรู้ที่แน่นอนว่าอีกคนหนึ่งจะนำเสนอตัวเองในไม่ช้า

การทำลายเรือดำน้ำจำเป็นต้องมีการค้นพบซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในการลาดตระเวนอย่างรุนแรงโดยบังเอิญ อย่างไรก็ตามขบวนนำเสนอเป้าหมายที่ไม่อาจต้านทานได้และไม่สามารถเพิกเฉยได้ ด้วยเหตุผลนี้กองทัพเรือสหรัฐฯจึงนำเสนอตัวเองเป็นเป้าหมายให้กับหน่วยคุ้มกันที่มีโอกาสที่จะถูกทำลายเพิ่มขึ้น ด้วยวิธีนี้ Ubootwaffe ประสบความสูญเสียอย่างรุนแรงเพื่อผลประโยชน์เพียงเล็กน้อยเมื่อกดปุ่มโจมตีแพ็คสำหรับขบวนคุ้มกัน

อียิปต์โบราณ

ประติมากรรมโบราณของอียิปต์โบราณมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก แต่งานชิ้นเล็ก ๆ ที่ละเอียดอ่อนและละเอียดปราณีตนั้นมีอยู่มากมาย ชาวอียิปต์ใช้เทคนิคพิเศษในการบรรเทาความจมซึ่งเหมาะกับแสงอาทิตย์ที่สว่างมาก ตัวเลขหลักในภาพนูนต่ำนูนต่ำนูนสูงสีสรรเป็นไปตามแบบแผนเดียวกันกับในภาพวาดด้วยขาแยก (ที่ไม่ได้นั่ง) และหัวแสดงจากด้านข้าง แต่ลำตัวจากด้านหน้า "หมัด" ไปจากพื้นถึงเส้นขนบนหน้าผาก เรื่องนี้จะปรากฏเร็วเท่าที่

 จากราชวงศ์ I อย่างไรก็ตามมีการประชุมอื่น ๆ ที่ไม่ได้ใช้สำหรับผู้เยาว์แสดงให้เห็นว่ามีส่วนร่วมในกิจกรรมบางอย่างเช่นเชลยและศพ อนุสัญญาอื่น ๆ ทำให้รูปปั้นของตัวผู้เข้มกว่าตัวเมีย รูปปั้นที่แสดงออกตามธรรมเนียมมากปรากฏว่าเร็วเท่าราชวงศ์ II ก่อน 2,780 ก่อนคริสตศักราช และยกเว้นศิลปะของยุคอะมาร์นาแห่ และช่วงเวลาอื่น ๆ เช่นราชวงศ์สิบสองลักษณะอุดมคติของผู้ปกครอง เหมือนกับการประชุมศิลปะอียิปต์อื่น ๆ เปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากการพิชิตกรีก


ฟาโรห์อียิปต์ถูกมองว่าเป็นเทพเจ้าเสมอ แต่เทพเจ้าอื่น ๆ นั้นไม่ค่อยมีอยู่ทั่วไปในรูปปั้นขนาดใหญ่ยกเว้นเมื่อพวกเขาเป็นตัวแทนของฟาโรห์เป็นเทวดาอีกองค์หนึ่ง อย่างไรก็ตามเทพอื่น ๆ มักแสดงในภาพเขียนและภาพนูนต่ำนูนสูง แถวที่มีชื่อเสียงของรูปปั้นขนาดมหึมาสี่ตัวที่อยู่ด้านนอกวิหารใหญ่ที่ ซึ่งเป็นรูปแบบทั่วไป แต่ที่นี่มีขนาดใหญ่เป็นพิเศษ  ร่างเล็ก ๆ ของเทวดาหรือบุคลาธิษฐานของสัตว์เป็นเรื่องธรรมดามากและพบได้ในวัสดุยอดนิยมเช่นเครื่องปั้นดินเผา

ประติมากรรมขนาดใหญ่ส่วนใหญ่รอดชีวิตจากวัดหรือสุสานของอียิปต์ โดย ที่ล่าสุดความคิดของรูปปั้นกาก่อตั้งขึ้นอย่างมั่นคง สิ่งเหล่านี้ถูกนำไปวางไว้ในสุสานเป็นสถานที่พักผ่อนสำหรับส่วนกาวิญญาณดังนั้นเราจึงมีรูปปั้นตามแบบฉบับของผู้ดูแลที่ดีและภรรยาน้อยจำนวนมากในอียิปต์ซึ่งเป็นหนึ่งในไม่กี่แห่ง

ทางเลือกสู่เรือนจำ

ในกระบวนการยุติธรรมทางอาญาส่วนใหญ่ผู้กระทำผิดส่วนใหญ่จะได้รับการจัดการโดยวิธีอื่นนอกเหนือจากการควบคุม - กล่าวคือโดยค่าปรับและบทลงโทษทางการเงินอื่น ๆ การคุมประพฤติการกำกับดูแลหรือคำสั่งให้ทำการชดใช้ในรูปแบบที่เป็นประโยชน์ต่อชุมชน

ค่าปรับบทลงโทษที่พบบ่อยที่สุดคือการปรับ ตัวอย่างเช่นในปี 1980 ในประเทศอังกฤษประมาณสี่ในห้าของจำเลยทั้งหมดพบว่ามีความผิดฐานก่ออาชญากรรม การกำหนดโทษปรับเป็นโทษง่ายๆที่หลีกเลี่ยงข้อเสียของรูปแบบอื่น ๆ ของประโยค มันมีราคาไม่แพงในการจัดการและหลีกเลี่ยงผลที่เกี่ยวข้องเช่นความอัปยศทางสังคมและการสูญเสียงานซึ่งอาจเป็นไปตามการจำคุก


 อย่างไรก็ตามค่าปรับนั้นเป็นสิ่งที่ถดถอยอย่างมากซึ่งหมายความว่าพวกเขาอาจเป็นภาระน้อยสำหรับผู้ที่กระทำความผิดที่ร่ำรวยกว่าผู้ที่ร่ำรวยน้อย มีความเป็นไปได้เพิ่มเติมที่ผู้กระทำผิดที่ถูกลงโทษขาดทรัพยากรทางการเงินหรือมีรายได้เล็กน้อยเช่นนี้ซึ่งเขาไม่สามารถจ่ายได้มากกว่าค่าปรับเล็กน้อย เพื่อตอบสนองต่อปัญหานี้บางประเทศ (โดยเฉพาะสวีเดน) ได้อนุญาตให้ศาลคำนวณค่าปรับตามรายได้จำนวนวัน

การบังคับใช้ค่าปรับอาจเป็นปัญหาได้ ผู้กระทำความผิดบางคนที่ถูกปรับจะต้องถูกนำตัวกลับขึ้นศาลเพื่อรับโทษ หากผู้กระทำความผิดล้มเหลวในการจ่ายค่าปรับอันเป็นผลมาจากความประมาทเลินเล่อหรือการผิดสัญญาโดยเจตนาเขาอาจถูกจำคุกหรือทรัพย์สินของเขาสามารถถูกยึดและขายได้ในขณะที่คำสั่งการประดับสามารถใช้เพื่อรับเงินใด ๆ ในบัญชีธนาคาร ระยะเวลาที่ผู้กระทำความผิดอาจถูกจำคุกติดคุกโดยไม่ต้องชำระค่าปรับขึ้นอยู่กับจำนวนเงินที่ค้างชำระ แต่ในบางกรณีการกระทำเช่นนี้มีระยะเวลาสั้นมาก (เช่นหนึ่งถึงสองสัปดาห์) หากผู้กระทำความผิดสามารถชำระยอดคงค้างได้พวกเขาสามารถได้รับการปล่อยตัวทันทีและหากพวกเขาจ่ายส่วนหนึ่งของค่าปรับระยะเวลาของการจำคุกสามารถลดลงตามสัดส่วน